الان یاد اون قسمت فرندز افتادم که راس و ریچل واسه اولین بار به هم زدن
فکر کنم اسمش the one with Ross and Rachel take a break بود
توی همون قسمت یه + آهنگ خیلی خدا هست که احتیاجی به تعریف نداره
بعد میدونی، همیشه یکی از آرزوهام این بود که این آهنگ رو در مواقعی که خوشحالم گوش کنم، اون موقع هایی که اونی که باید کنارم باشه هستش، اون موقع هایی که همه جا وجودش رو حس میکنم. اون موقع هایی که عاشقشم.
بالاخره آرزوم براوده شد
تا تونستم باهاش زمزمه کردم... خوندم... خندیدم... نفس کشیدم
الان هم باز دارم گوشش میکنم
زیر لب باهاش میخونم باز
اما نه مثه یه آرزوی برآورده شده
انگار که U2 یه غم جدا نشدنی به این آهنگش تزریق کرده... تمومی نداره لعنتی
فکر کنم اسمش the one with Ross and Rachel take a break بود
توی همون قسمت یه + آهنگ خیلی خدا هست که احتیاجی به تعریف نداره
بعد میدونی، همیشه یکی از آرزوهام این بود که این آهنگ رو در مواقعی که خوشحالم گوش کنم، اون موقع هایی که اونی که باید کنارم باشه هستش، اون موقع هایی که همه جا وجودش رو حس میکنم. اون موقع هایی که عاشقشم.
بالاخره آرزوم براوده شد
تا تونستم باهاش زمزمه کردم... خوندم... خندیدم... نفس کشیدم
الان هم باز دارم گوشش میکنم
زیر لب باهاش میخونم باز
اما نه مثه یه آرزوی برآورده شده
انگار که U2 یه غم جدا نشدنی به این آهنگش تزریق کرده... تمومی نداره لعنتی
۴ نظر:
همیشه همینطوری میشه ! :(
سالی الان منو نمی بینی که !!! دارم ذوق مرگ میشم !!! چقدر خوبه خوندن این پستت !
che ajab umadi mr cheshme ma roshan.che hese khubie k arezut bar avarde she
دنبال دستم می گردم
که چیزی بنویسم نیست
........................
ارسال یک نظر