707

امروز از آن پنج شنبه‌هایی است که نمی‌دانم برای چه دلم گرفته است. از همان صبح اول وقت مشترهایی که تنها هدف‌شان سالاد کردن مغز آدم است، حمله ور شده‌اند و خدا می‌داند که چطور باید تا ساعت یازده شب خودم را خونسرد نشان دهم و به همه‌شان لبخندهای تخماتیک تحویل بدهم.
تازه ساعت پنج و نیم بود که برای نهار رفتم فود کورت و یک پیتزای مزخرف خوردم و حالم را بیشتر از قبل گرفت. از آن موقع تا الان هم بیشتر از یک سطل آب خورده‌ام.
از همان صبح تا الان صفحه اتوکد جلوی صورتم باز است و دریغ از یک خط ساده که کشیده باشم.
لامصب اینجا اینقدر سر و صدا و همهمه است که آدم را دیوانه می‌کند.

706

دیروز از بس که خسته بودم از حوالی ساعت ۸ و ۹ شب برای خواب داشتم می‌مُردم و برای همین زودتر از موعد رفتم خانه، بلکه بشود زوتر خوابید. روی کاناپه جلوی تلویزیون داشت خوابم می‌برد که به خودم گفتم الان وقتش است!!
چشم‌هایم را بستم و توی دلم وعده یک خواب مبسوط را به خودم دادم. با لذتی وصف نشدنی بالش و تشک و پتو را در آغوش کشیدم و منتظر شدم تا خواب ببلعد مرا.
فکر کنم حداقل نیم ساعت منتظر آمدنش بودم ولی هیچ خبری نبود. گوش‌هایم عین رادار ضعیف‌ترین ارتعاشات را از جهان‌های موازی می‌شنیدند. پردازنده مغزم به شدت به کار افتاده بود و عین دیوانه‌ها توی سرم با خودم حرف می‌زدم.
تا موقعی که هوا داشت روشن می‌شد بیدار بودم. اعصابم به فنا رفته بود. دلم می‌خواست زمین را گاز بگیرم.