امروز از آن پنج شنبه‌هایی است که نمی‌دانم برای چه دلم گرفته است. از همان صبح اول وقت مشترهایی که تنها هدف‌شان سالاد کردن مغز آدم است، حمله ور شده‌اند و خدا می‌داند که چطور باید تا ساعت یازده شب خودم را خونسرد نشان دهم و به همه‌شان لبخندهای تخماتیک تحویل بدهم.
تازه ساعت پنج و نیم بود که برای نهار رفتم فود کورت و یک پیتزای مزخرف خوردم و حالم را بیشتر از قبل گرفت. از آن موقع تا الان هم بیشتر از یک سطل آب خورده‌ام.
از همان صبح تا الان صفحه اتوکد جلوی صورتم باز است و دریغ از یک خط ساده که کشیده باشم.
لامصب اینجا اینقدر سر و صدا و همهمه است که آدم را دیوانه می‌کند.
تازه ساعت پنج و نیم بود که برای نهار رفتم فود کورت و یک پیتزای مزخرف خوردم و حالم را بیشتر از قبل گرفت. از آن موقع تا الان هم بیشتر از یک سطل آب خورده‌ام.
از همان صبح تا الان صفحه اتوکد جلوی صورتم باز است و دریغ از یک خط ساده که کشیده باشم.
لامصب اینجا اینقدر سر و صدا و همهمه است که آدم را دیوانه می‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر