این Facebook هم یه جورایی تبدیل به مایه ی دِق من شده. درسته که میتونی دوست های خوب وبلاگیت رو هم اونجا ببینی، ولی وقتی بیشتر دوست های خوب زمان راهنمایی و دبیرستانت رو پیدا کرده باشی و ببینی ۹۰ درصد اونایی که یه زمانی با هم توی یه نیمکت مینشستین، حالا هر کدومشون یه جایی از دنیا افتاده ن یه ذره فکرت رو مشغول میکنه... آمریکا، کانادا، سوییس، سوئد، استرالیا، انگلستان، مالزی، دبی...
این دِق من واسه این نیست که من الان ایرانم و اونا اینجا نیستن، بلکه ناراحتم از اینکه مثلا ۲۰ سال دیگه این مملکت روی دست چه کسایی قراره اداره بشه. به جرئت میتونم بگم از بین دوستای قدیمیم تعداد کسایی که ایران موندن کمتر از انگشت های ۲ تا دسته، و احتمالا نصف اینایی هم که الان هستن ممکنه تا چند وقت دیگه برن. من خودم اصلا آدم ناسیونالیستی نیستم و حتی اگه موقعیتش برام پیش بیاد بدون یه لحظه درنگ میرم اما در کل از بالا که نگا کنی این وضعیت ناراحت کننده ست.
نمیدونم چرا دوست دارم این پست رو با آهنگ Nickelback - i'd come for you بخونم.
این دِق من واسه این نیست که من الان ایرانم و اونا اینجا نیستن، بلکه ناراحتم از اینکه مثلا ۲۰ سال دیگه این مملکت روی دست چه کسایی قراره اداره بشه. به جرئت میتونم بگم از بین دوستای قدیمیم تعداد کسایی که ایران موندن کمتر از انگشت های ۲ تا دسته، و احتمالا نصف اینایی هم که الان هستن ممکنه تا چند وقت دیگه برن. من خودم اصلا آدم ناسیونالیستی نیستم و حتی اگه موقعیتش برام پیش بیاد بدون یه لحظه درنگ میرم اما در کل از بالا که نگا کنی این وضعیت ناراحت کننده ست.
نمیدونم چرا دوست دارم این پست رو با آهنگ Nickelback - i'd come for you بخونم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر