چهارشنبه، آبان ۱۲، ۱۳۸۹

480

همه ی ما وبلاگی ها، گودری ها و فیس بوکی ها دردهای مشترکی داریم. دردهایی که ما رو از دنیای واقعی به گودر و توییتر و... فراری میدن تا به دنیای خیالی مون پناه ببریم.
هرقدر بیشتر دوست مجازی داشته باشیم و لایک خورمون بیشتر باشه معنیش اینه که تنها تریم، بیشتر از بقیه مشکل داریم، غم داریم، عقده های فرو خورده داریم، خشم داریم، حرف داریم...

۷ نظر:

یکـ عدد دختر گفت...

فکر کنم تا حدودی درست گفتی آخه اونقدری که دوستای نتی من واسم مهمن دوستای واقعیم مهم نیستن، بارها و بارها ناراحت شدم از ینکه یه دوست وبلاگیم وبلاگشو تخته کرده و رفته ولی اگه یه دوست واقعیم رفته اونقدر ناراحت نشدم......این ماله اینکه روابط اجتماعیمون ضعیفه و گه گرفته است

پریزاد گفت...

موافقم ....
ولی یه چیز بیشتر دردناکه و اونم اینه که تو دنیای مجازی هم تنها بمونی ....

دگرانديش همه جانبه گفت...

و انگار هر چقدر بيشتر بخوانندمان، يعني بخواهندمان تنها تريم !

یازده دقیقه گفت...

میدونی سلمان اینو باید با طلا نوشت.. با طلا.. می فهمی..

ساسان گفت...

صد در صد..اصلا فکر کنم وبلاگ خونی و وبلاگ نویسی و حتی روزی چند ساعت پای فیس بوک نشستن همه ناشی از یه تنهایی و عدم رضایتی تو زندگی واقعی هست که میخوای یه جوری اینجا خودتو چه با خوندن و چه با نوشتن خالی کنی و به بی خیالی بزنی..

Unknown گفت...

بله سلمان. تو خیلی خیلی درست میگی..

رها گفت...

خب کاش شما ها میمردین اینقد با این افکار سطحی و چس ناله هاتون تو روح ملت نمیرفتین...