همه ی ما وبلاگی ها، گودری ها و فیس بوکی ها دردهای مشترکی داریم. دردهایی که ما رو از دنیای واقعی به گودر و توییتر و... فراری میدن تا به دنیای خیالی مون پناه ببریم.
هرقدر بیشتر دوست مجازی داشته باشیم و لایک خورمون بیشتر باشه معنیش اینه که تنها تریم، بیشتر از بقیه مشکل داریم، غم داریم، عقده های فرو خورده داریم، خشم داریم، حرف داریم...
هرقدر بیشتر دوست مجازی داشته باشیم و لایک خورمون بیشتر باشه معنیش اینه که تنها تریم، بیشتر از بقیه مشکل داریم، غم داریم، عقده های فرو خورده داریم، خشم داریم، حرف داریم...
۷ نظر:
فکر کنم تا حدودی درست گفتی آخه اونقدری که دوستای نتی من واسم مهمن دوستای واقعیم مهم نیستن، بارها و بارها ناراحت شدم از ینکه یه دوست وبلاگیم وبلاگشو تخته کرده و رفته ولی اگه یه دوست واقعیم رفته اونقدر ناراحت نشدم......این ماله اینکه روابط اجتماعیمون ضعیفه و گه گرفته است
موافقم ....
ولی یه چیز بیشتر دردناکه و اونم اینه که تو دنیای مجازی هم تنها بمونی ....
و انگار هر چقدر بيشتر بخوانندمان، يعني بخواهندمان تنها تريم !
میدونی سلمان اینو باید با طلا نوشت.. با طلا.. می فهمی..
صد در صد..اصلا فکر کنم وبلاگ خونی و وبلاگ نویسی و حتی روزی چند ساعت پای فیس بوک نشستن همه ناشی از یه تنهایی و عدم رضایتی تو زندگی واقعی هست که میخوای یه جوری اینجا خودتو چه با خوندن و چه با نوشتن خالی کنی و به بی خیالی بزنی..
بله سلمان. تو خیلی خیلی درست میگی..
خب کاش شما ها میمردین اینقد با این افکار سطحی و چس ناله هاتون تو روح ملت نمیرفتین...
ارسال یک نظر