648

همین یکی دو ساعت پیش "عادل" آمده بود پیشم و میگفت چند وقت است که چیزی ننوشتی، امشب باید بری و بنویسی.. چیزهای خوب هم بنویسی.

عادت دارم هربار که ایمیلم را چک میکنم، بعدش با feedly فیدهای همیشگی را که از زمان گوگل ریدر مرحوم دنبال میکنم را بخوانم. همینطور که داشتم میخواندم رسیدم به این نوشته ی کامران و پشت بندش هم از این پست یلدا سر در آوردم.

دیگر یادم رفت که چه میخواستم بنویسم.
تا ساعت هفت و نیم سر کار بودم. خواهر و مادر و پدر رفته اند مهمانی ای جایی که چهارشنبه سوری را خوش بگذرانند.
از بیرون صدای ترقه و موزیک و سر و صدا می آید.

ناخداگاه یاد پارسال می افتم. با دوستان صمیمی از غروب خانه رییس بزرگ دعوت بودیم. یکی از معدود چهارشنبه سوری هایی بود که خوش گذشت. یکی از دلایلش این بود که "او" هم کنارم بود.
یادم است که قبل از تاریک شدن هوا خودم را مثل برق و باد رساندم دم خانه شان و تا آمد به خودش بجنبد نیم ساعتی طول کشید و بعد، از توی آن ترافیک و ازدحام و دیوانه بازی خودمان را رساندیم خانه رییس.
آن موقع که داشتم به بقیه معرفی اش میکردم به واقع یکی از شیرین ترین لحظه های زندگی ام بود. شیرینی اش را با هیچ کلمه و جمله ای نمیتوانم تعریف کنم. از آن مزه هایی ست که شاید یکبار در زندگی هر کسی اتفاق بیوفتد.
.. و امروز بعد از یکسال، روی تخت لم داده ام و سعی میکنم سر خودم را شیره بمالم و فکر کنم همه آن چیزهایی که یادم میاید را خواب دیده ام.

کاش سال ۹۲ زودتر تمام شود