این آینده ی لعنتی

فکر کنم خیلی بد باشه که آدم احساس خوبی نسبت به خودش، آینده ش، زندگیش، به اون شهری که توش زندگی میکنه، به خونه، و کلا محیط زندگیش، نداشته باشه.
من الان دقیقا یه همچین حسی دارم.

خیلی وقتا با خودم که تنهام سعی میکنم آینده م رو تجسم کنم.
اول اون چیزی رو تجسم میکنم که دوست دارم باشم.
یه لبخنده احمقانه میشینه رو صورتم.
بعد میام و وضع فعلیم رو با اون چیزی که تصور کرده بودم مقایسه میکنم.
ناخوداگاه اون خنده خشک میشه.
نه اینکه فکر کنی انتظارات آنچنانی دارم... نه، یه زندگی معمولی. یه زندگی که لااقل خودم فکر میکنم لیاقتش رو داشته باشم.
روند فعلی رو که میبینم احساس نفرت انگیزی بهم دست میده.

***

چند وقتی هست که کاملا جدی دارم به رفتن از ایران فکر میکنم. به اینکه برم و فوق لیسانس بگیرم تا شاید بتونم زندگی بهتری داشته باشم.

چندتا گزینه ای هم دارم که هر کدوم مشکلات خاص خودشون رو دارن اما با این حال همه شون توی یه موردی مشترک هستن: پول

هر طوری حساب میکنم، میبینم صرف نظر از اینکه کجا باشم، تقریبا در سال چیزی حدود 30 هزار $ واسه هزینه دانشگاه و زندگی لازم دارم. یعنی رقمی نزدیک به 3 میلیون تومن در ماه.
هر طوری حساب میکنم، بیشتر به این نتیجه میرسم که در شرایط فعلی همچین رقمی تو دست و بالم نیست. خودم که هیـــــــــــــچ، منظورم پدر و مادر گرامیه!
هر طوری حساب میکنم، میبینم نمیتونم این اجازه رو به خودم بدم که این 2 تا بنده خدا رو تحت فشارشون بذارم و زندگیشون رو به هم بریزم.
هر طوری حساب میکنم، میبینم من فقط زورم به خودم میرسه. تنها کاری که میتونم بکنم اینه که قید یه سری چیزایی که تو سرم هست رو بزنم، دلم رو به این خوش کنم که شاید آینده م به اون مزخرفی که دارم میبینم نیست!!!