زخمی که نمی بینیم

می دانید؟
خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست.
خشونت، تحقیر و آزار، گاهی یک نگاه است.
نگاه مردی به یقه ی پایین آمده لباس زنی وقتی که دولا میشود و چایی تعارف میکند.
نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده. نگاهی که ما نمی بیینیم، که نمیدانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست.
ترسی است که آرام آرام در طول زمان بر جان زن نشسته.
خشونت، بی کلام و بی تماس مردی است که در را که باز می کند زن ناگهان مضطرب میشود، غمگین میشود، نمی داند چرا اما در حضور مرد انگار کلافه باشد، انگار خودش نباشد، انگار بترسد که خوب نیست، که کم است، که باید لاغرتر باشد، چاق تر باشد، زیباتر باشد، خوشحال تر باشد، سنگین تر باشد، جذاب تر باشد، خانه دارتر باشد و عاقل تر.
خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر می کند باید باشد.
خشونت آن نقابی است که زن به صورتش می زند تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد.
مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس ش کند، بدون اینکه حتی بخواهد له اش کند.
این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده.
خشونت، آزار و تحقیر، ادامه همان مادر ... ها، خواهر ... ها، مادرش را فلان و عمه اش را بیسار "می کنم" هایی است که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم.
خشونت، آزار و تحقیر، همان "زن صفت" مثل "زن گریه می کردی" هایی است که بچه هایمان از زمان خیلی کودکی یاد می گیرند.
خشونت، آزارو تحقیر، پله های بعدی نردبانی است که پله ی اولش با فلانی و بیساری معاشرت نکن چون...، فلان لباس را نپوش چون... است. چون هایی که اسمشان می شود "عشق".
عشق هایی که می شوند ابزار کنترل.
که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شده و شاید کتک خورده.
که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است.
که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.
کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند اما قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماه ها و سال ها زندگی گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت ترمیم نمی شود.

پ.ن: آقا یا خانوم ناشناس عزیز، این متن برام ایمیل شده بود و نمیدونستم اصل نوشته کجا بوده. اگه به tag پستم دقت کرده بودی حتما متوجه میشدی که قصد نداشته م به اسم خودم ثبتش کنم. چرا اینقدر زود قضاوت میکنی آخه؟؟؟