Workers & Trucks

دیشب به بهانه تبریک تولد یکی از دوست‌های صمیمی‌ام داشتم برایش روی واتساپ پیام می‌دادم که چند دقیقه بعد آنلاین شد و شروع کردیم به خوش و بش و گپ زدن.

آخرین بار که علی را دیده بودم حدود ۲ سال پیش بود، شاید هم بیشتر.

یک روز صبح که تازه کرکره فروشگاه را بالا داده بودم و داشتم خرت و پرت‌های شب قبل را توی کیسه زباله می‌انداختم از پشت سرم صدای آشنایی سلام کرد. باور نمی‌کردم خودش باشد.

حدود پنج شش سال پیش (شاید هم بیشتر) مهاجرت کرد و رفت آمریکا و تگزاسی شد.

نمی‌دانم سر چی شد که به علی گفتم "آدم می‌تونه توی آمریکا باشه و تراک نداشته باشه؟ من که اگه یه روز پام به آمریکا رسید، اولین کاری که می‌کنم، می‌رم یه تراک خفن برا خودم می‌خرم و حسابی باهاش کیف می‌کنم"

و بعد ازش پرسیدم تو هم تراک داری؟

به قول خودش چون از بچگی در کنار پدرش بوده و اجرای هزار جور ساختمان متفاوت را از نزدیک دیده بود، همه درس‌هایی که ما برای پاس کردن‌شان جانمان بالا می‌آمد را علی عین آب خوردن با نمره بالا پاس می‌کرد. مسائل اجرایی را به مراتب از بیشتر استادها بهتر می‌دانست و دانشگاه و درس خواندن برایش بیشتر جنبه تفریح داشت. سال ۸۳ یا ۸۴ که ترم ۶ و ۷ بودیم، دوتایی با هم یک کار واقعی گرفتیم و از صفر تا صد را خودمان انجام دادیم. راستش را بخواهید علی همه کاره بود و من بیشتر سعی می‌کردم چیزهایی که توی کتاب‌ها خوانده بودیم را در عمل ببینم. در واقع تازه داشتم می‌فهمیدم چی به چی است.

علی خندید و گفت اینجا خیلی‌ها روانی تراک هستن. خدایی خیلی باحاله اما من نه، ندارم. با اینکه مصرفش بالاست اما خیلی حال می‌ده. اون اوایل خیلی وسوسه شدم بگیرم اما خانومم دوست نداره و نگرفتم.

تعریف کرد که یکی از دوست‌هاش یدونه FORD F250 super duty داره و وقتی که توش می‌شینی انگار که توی طبقه دوم یه آپارتمان کوچیک با کلی امکانات نشستی. نرم و فوق العاده پر شتاب.

با خنده تعریف کرد که وقتی برای اولین بار پشت فرمون تراک می‌شینی اولین حسی که به آدم دست می‌ده اینه که چرا نفر کناری اینقدر ازت فاصله داره!!

بعد من گفتم که عاشق Ford Raptor زرد هستم و اگر روزی به آمریکا رسیدم، اولین ماشینم بدون شک همین خواهد بود. فقط تو هم قول بده من را توی شرکتت استخدام کنی تا هر روز بروم سر فلکه و کارگرها را بریزم عقب تراک و بیاورم سر ساختمان و عصر هم ببرمشان همانجا پیاده شان کنم.

دیدم دارد قاه قاه می‌خندد.

گفت: اینجا همه کارگرها از داغون گرفته تا درست حسابی‌هاشون تراک دارن خودشون..

حرف‌هایمان که ته کشید، شب/روز بخیر کردیم. من رفتم که بخوابم و علی هم رفت که از روز تعطیلش لذت ببرد.

دیشب خواب می‌دیدم صاحب همین تراک زرد شده‌ام و با علی داریم ساختمان ولیعصر را می‌سازیم.

738

امروز صبح که صدای آلارم بلند شد، یک چشمی دکمه ساعت را فشار دادم و به خودم گفتم ۵ دقیقه دیگر خودم را از تخت جدا خواهم کرد.

هنوز سه چهار دقیقه نگذشته بود که احساس کردم نور اتاق زیادتر از همیشه است. ساعت را با نگرانی نگاه کردم و دیدم که هشت و نیم را رد کرد است!!

عین فشنگ از جا پریدم و نفهمیدم که چطور صبحانه خوردم و لباس پوشیدم و زدم بیرون.

حدس می‌زنم از وقتی که دکتر داروهایم را عوض کرده حسابی مشنگ شده‌ام. حتی اگر ۲۴ ساعت خواب بوده باشم، باز هم از کوچکترین فرصت برای خوابیدن استفاده می‌کنم.

توی دفتر کسی متوجه دیر آمدنم نشد. همه آنقدر سرشان به کیون خودشان بود که اصلا نفهمیده بودند کی هست و کی نیست. آمدم بند و بساطم را روی میز پهن کردم و برای اینکه موتور مغزم روشن شود، رفتم سراغ قهوه جوش و به اندازه کل حجم کتری‌اش قهوه دم کردم.

به طرز مشکوکی هیچ ایمیل تازه‌ای نداشتم و هیچ پروژه جدیدی هم نبود که شروع کنم. فقط یک سری چیزهای معمولی که از دو سه روز پیش مانده بود و بعد از یک ساعت آنها را هم خلاص کردم.

بعد گفتم الان بهترین وقت برای این است که دست به کار خرده کاری‌های پروپوزال کوفتی‌ام بشوم.

با کمترین میزان صدا این آهنگ را پلی کردم و رفتم توی عالم خودم. تا الان دست کم ۳ ساعت هست که دارد برای خودش می‌خواند. من این عادت مسخره را دارم که می‌توانم ساعت‌ها و حتی روزها فقط و فقط به یک آهنگ گوش کنم و توی عالم خودم باشم و حالت تهوع پیدا نکنم.

خلاصه اینکه تا الان سه چهار تا لیوان قهوه و یک بسته ساقه طلایی خورده‌ام و حسابی با پایان نامه کوفتی‌ام سر و کله زده‌ام و آنقدر انرژی دارم که می‌توانم تا آخر هفته به همین وضعیت ادامه دهم.

امروز از آن روزهایی است که الکی سرخوش هستم و امیدوارم که تا چند روز آینده چیز کلفتی به باسنم وارد نشود و بتوانم چند روزی در این سرخوشی غوطه بخورم.

و من الله توفیق!!

737

هوس آن زمانی را کرده‌ام که از فرط سرخوشی و بی خیالی هر روز توی دفتر یادداشتم و توی همین وبلاگم از زمانی که از خواب بیدار می‌شدم را می‌نوشتم تا آخرین لحظه‌ای که می‌خواستم بخوابم!!

هیچ کار مهم یا هیچ اتفاق خاصی برای نوشتن نبود، اما همینکه سرخوش بودم و دنیا به هیچ جایم نبود باعث می‌شد تا بتوانم با میل و رغبت از هیچ بنویسم و از این کار خودم خوشحال هم باشم.

ولی الان که دارم با خودم اتفاق‌های روزانه‌ام را مرور می‌کنم، می‌بینم که هیچ چیزی که ارزش نوشتن داشته باشد ندارم.

صبح از خواب بیدار می‌شوم و قرص قبل از صبحانه‌ام را می‌خورم.

برای اینکه به خودم جایزه داده باشم، یک تایمر ۱۰ دقیقه‌ای روی ساعتم تنظیم می‌کنم و روی مبل لم می‌دهم و منتظر صدای آلارم می‌مانم.

ده دقیقه بعد، روبروی کابینت ایستاده‌ام و نون سنگک و پنیر را با کمک چای فرو می‌دهم پایین. لا به لای لقمه‌ها، یک دانه متفورمین ۵۰۰ را می‌بلعم و به خودم می‌گویم این یکی قرار است حسابی قند خونم را پایین بیاورد.

ده دقیقه بعد جلو آسانسور ایستاده‌ام تا بطور رسمی روز کاری جدیدی را شروع کنم.

وارد دفتر که می‌شوم، بعد از سلام و احوالپرسی همیشگی، نوت بوکم را باز می‌کنم و منتظر صدای رئیس می‌شوم که برنامه‌های امروز را برایمان مرور کند.

ده دقیقه بعد همگی سرمان توی نوتبوک است و فقط صدای کیبورد و ماوس می‌آید.

حوالی ساعت ده و نیم و یازده، کمرمان را صاف می‌کنیم و روی صندلی کش و قوس می‌آییم. باسنمان را از روی صندلی بلند می‌کنیم و توی آشپزخانه یک وجبی مان چایی می‌خوریم.

ده دقیقه بعد دوباره صدای کیبورد بلند می‌شود تا نزدیکی‌های ساعت ۲ که دوباره قبل از نهار متفورمین ۵۰۰ را بالا می‌اندازم و به جان مادرش قسم می‌دهم که اثر کند و این قند لعنتی را یک سر سوزن پایین بیاورد.

زنگ تفریح تا ساعت سه و نیم ادامه دارد.

بعد از نهار گاهی وقت‌ها برای یک سری از کارها باید برویم بیرون. هر جایی ممکن است باشد. این مدت هم که اوضاع کار حسابی لجن خورده درش، تا وقتی که چشم‌هایمان یاری کنند و انگشت‌هایمان روی کیبورد رقص بندری نکنند توی دفتر می‌مانیم.

حوالی هشت و نه دیگر رسیده‌ام خانه. کوله پشتی را دم در می‌اندازم زمین. روی کاناپه لم می‌دهم و ترانه با دو تا لیوان چایی می‌آید کنارم. تلویزیون دارد برای خودش سر و صدا میکند.

.. و این قصه هر روز است.

I've been searching for a trail to follow again

در این اوضاع و احوال درب و داغان مملکت، بیشتر از ۷۰ روز می‌شود که حقوق نگرفته‌ ام. کفگیرم آنقدر به ته دیگ ساییده شده که دارد تهش را سوراخ می‌کند.

و نمی‌دانم این چطور قانونی است که هرچقدر بی پول تر باشی، اتفاق‌های بیشتری پیش می‌آید که به شکل وحشتناکی به پول نیاز پیدا می‌کنی.

به هر شکلی که بشود تلاش می‌کنم تا روحیه‌ام را از دست ندهم.

اوضاع قند خونم خیلی تعریفی ندارد و هفته به هفته با یک شیب ملایم دارد بالا می‌رود. انگار که داروها هم هیچ هنری ندارند.

از اول هفته درگیر کتابی شدم که از اواسط آن متوجه شدم برایش سریال هم ساخته‌اند. کارم شده بود که همزمان هم بخوانم و هم ببینم. ماجرا هر چه به آخرهای داستان می‌رفت، میزان درامای آن هم بیشتر می‌شد و تا جایی پیش رفت که دو سه بار اشکم را در آورد!!

شاید خنده‌ دار باشد که آدم با درامای کتاب / فیلم / سریال، کارش به پیاز رنده کردن برسد، اما حس و حال درونی‌ام شبیه به زن حامله ای شده که هر اتفاقی می‌تواند منقلبش کند.

دیشب ساعت ۴ بود که قسمت آخر را دیدم. حالم خیلی گرفته بود. به یکی از دوستانم که در جریان ماجرا بود تکست دادم که بالاخره تمام شد. فوری جواب داد. فکر نمی‌کردم آن موقع صبح بیدار باشد. تقریبا ۱ ساعت درباره خیلی چیزها با هم گپ زدیم. بعدش هم این آهنگ را که در یکی از سکانس‌های مهم سریال بود برای خودم گذاشتم و رفتم لب پنجره و دو نخ دود کردم.

I had all and then most of you
Some and now none of you
Take me back to the night we met
I don't know what I'm supposed to do
Haunted by the ghost of you
Take me back to the night we met

735

گاهی وقت‌ها دوره‌ای در زندگی پیش می‌آید که آدم ساکت می‌شود.

حال حوصله هیچکس و هیچ چیز را ندارد.

حرفی نمی‌زنی، نظری نمی‌دهی، بحث نمی‌کنی، بیشتر تماشاچی هستی.

همه تلاش خودت را می‌کنی تا کم کم توان از دست رفته‌ات را پس بگیری.

سرت را به کار خودت گرم نگه می‌داری و به اطراف توجهی نداری.

734

این روزها همه اش دلم می‌خواهد بیایم اینجا و هی بنویسم و بنویسم، اما به محض اینکه چند دقیقه وقت آزاد پیدا می‌کنم و صفحه بلاگر را باز می‌کنم، انگار که کل مغزم را فرمت کرده باشند. یکی دو دقیقه به صفحه خالی خیره می‌مانم و بعد دست از پا درازتر صفحه را می‌بندم و می‌روم پی کارم.

می‌گذرد تا شب. ساعت از یک و دو که رد شد، صاف همان موقع که دلم پنج شش ساعت خواب درست و حسابی می‌خواهد، لشکر کلمه ها است که توی سرم شروع می‌کنند به رژه رفتن. آنقدر همه چیز روشن می‌شود که می‌توانم کتاب بنویسم!!

هی به خودم می‌گویم فردا حتما اینها را می‌نویسم، اما وقتی می‌خواهم دست به کیبورد شوم دوباره آلزایمر سر و کله‌‌اش پیدا می‌شود.

734

آخر واقعا چطور می‌شود آدم خوشحال باشد از اینکه ساعت ۶:۳۰ با زنگ ساعت بیدار بشود، از تخت بیاید بیرون، لباس بپوشد، زورکی چیزی بخورد، بریند، بشاشد، مسواک بزند، شانه کند، و بعد از یک نبرد طولانی با ترافیک، برسد جایی که درواقع زور می‌زند برای کس دیگری کلی پول دربیاورد و درنهایت هم ازش می‌خواهند بابت این فرصتی که در اختیارش گذاشته شده، قدردان باشد؟

هزار پیشه / چارلز بوکوفسکی

از ۶۲ تا ۹۷

هر سال که بزرگتر می‌شوم، امیدهایم را بیشتر از دست می‌دهم. سرخورده تر اما آرام تر می‌شوم. آنقدرها تلاش نمی‌کنم و به هر دری نمی‌زنم. سکوت را به همه چیز ترجیح می‌دهم. دیگر حتی به چیزهای کوچکی که خوشحالم می‌کردند دلخوشی ندارم. روزهایم سخت می‌گذرد و می‌گذارم همه اینها بگذرند.

731

فردای ماجرای ترامپ و بیرون آمدن آمریکا از برجام و اینها، به شکل غم انگیزی حس ناامیدی داشتم. حالا نه اینکه در طول این دو سالی که از برجام گذشته، زندگی شیرین شده باشد و اوضاع احوال مملکت سر و سامان گرفته باشد، نه اصلا. از من بپرسی می‌گویم که دیگر از این افتضاح تر ممکن نیست. اما در عین حال، یک گوشه‌ای از ذهنم نقطه کوچک روشنی از امید به اینکه شاید در آینده‌ای نه چندان دور وضع و اوضاع زندگی مردم بهتر شود، بود.
می‌خواستم بیایم و بنویسم که حالا با این ماجرای تازه، همان امید مذبوحانه به بهتر شدن اوضاع را هم ندارم. باید دعا کنیم که حال و روزمان از ونزوئلا بدتر نشود و از اینجور حرف‌ها.

گذشت تا دیشب که داشتم توی یکی از این کانال‌ها، تیتر اخبار را گوش می‌کردم.
رسید به اخباری از مراسم جشنواره فیلم کن و حاشیه‌هایی از فرش قرمز فیلم جدید اصغر فرهادی و گلشیفته و دو نفر از هنرپیشه‌های فیلم سه رخ، آخرین اثر جعفر پناهی.

مردم همیشه در صحنه، گلشیفته و مرضیه رضایی و بهناز جعفری را به توپ بسته بودند. گلشیفه به جرم اینکه لباس آنچنانی پوشیده، آن دو نفر دیگر هم به جرم اینکه هیچ چیزی از "فَشن" نمی‌دانند و لباس‌هایشان شیک نیست و از این چرت و پرت‌ها.

خبر بعدی هم ویدئویی کوتاه بود از یکی از شبکه‌های آمریکا که مجری برنامه داشت نمایندگان مجلس ایران را در حالی که تلاش می‌کردند پرچم آمریکا را آتش بزنند، مسخره می‌کرد.

در کمتر از پنج دقیقه این حجم از تناقض باور کردنی نبود.
آنهایی که به مدل لباس گلشیفته حمله کرده بودند، به احتمال زیاد همان‌هایی بودند که به لباس آن دو هنرپیشه بیچاره گیر داده بودند. و اگر همان لباس گلشیفته را بر تن مثلا ناتالی پورتمن می‌دیدند، حتما کلی از لباس زیبایی که انتخاب کرده تعریف و تمجید می‌کردند!!
و نمایندگان مجلس که با آتش زدن پرچم یک کشور خارجی، در واقع مملکت خودشان را بیشتر از هر بیگانه‌ای کوچک کردند.

اینجور چیزها همیشه باعث می‌شود تا آدم به این نکته پی ببرد که به این زودی‌ها قرار نیست چیزی درست شود.

این جمله مجری برنامه خودش گویای همه چیز هست:

"  اینها در روشن کردن یه آتیش با فندک مشکل دارن، چطوری ممکنه که بتونن بمب اتم بسازن؟ "

730

سال نو را توی ویلای دایی و کنار خانواده تحویل گرفتیم. خوبی‌اش این بود که کنار مادر بزرگ بودیم. مثل زمانی بچگی که همگی خانه مادربزرگ (که پدر بزرگ هم بود البته) جمع می‌شدیم و از حال و هوای نوروز مست بودیم.

نمی‌دانم چرا سال به سال انگار دارد رنگ و بوی چیزهای خوب کمتر و کمتر می‌شود. سرخوشی شروع سال جدید کمتر از یکی دو ساعت شده، حتی کمتر!!
تا هفت هشت سال پیش هنوز ذوق نوروز و تعطیلات و عیدی و هفت سین و سبزه و سنبل و خیلی چیزهای دیگر را داشتم اما هرچه جلوتر رفت هی کم رنگ تر شد. انگار که آدم بیخیال شده باشد.

هفته اول تعطیلات نسبتا سریع گذشت و هفته دوم کِش دار و بی خاصیت.

729

یک هفته و چند ساعت دیگر از سال ۹۶ باقی مانده تا بار بندیلش را جمع کند و با خودش ببرد. از اینکه دارد می‌رود خوشحالم. چون توی اسباب و وسایلش چیزهای خوبی برایم نداشت. گرچه همه‌شان ناخوشایند نبودند، اما همان معدود چیزهای خوبش هم به تن من زار می‌زدند.

با اینکه روزهای خیلی سختی را پشت سر گذاشتم اما همه اینها باعث شدند تا آدم قوی تری نسبت به قبل شوم و از این بابت خوشحال هستم. باید خوشحال باشم و امیدوار به اینکه هر طور شده از پس همه‌شان بر خواهم آمد و دوباره از نو شروع خواهم کرد.

امیدوارم که سال ۹۷ برای همه پر باشد از سلامتی و شادی

728

تا همین چند دقیقه پیش داشتم به نقشه مدرسه‌ای که برای پروژه "طرح ۲" باید آماده کنم و صبح دوشنبه تحویل بدهم وَر می‌رفتم. به کمک همان دوست همیشگی موفق شدم تا استاد را راضی کنم هرچه که از دستم بر می‌آید را تحویل بدهم و استاد هم با نمره‌ای که فقط بتوانم درس را پاس کنم از سر تقصیراتم بگذرد.

با اینکه از فردا صبح کله سحر باید مشغول کار باشم، اما جغد درونم بیدار شده و  هیچ اثری از خواب نیست. مثل سگ هم گرسنه‌ام است و هیچ چیز دندان گیری توی یخچال پیدا نمی‌شود. اگر همین فرمان ادامه بدهم بقیه حیوانات درونم یکی یکی بیدار می‌شوند و دیگر از پس جمع کردنشان بر نخواهم آمد.

727

باید اعتراف کنم که در این مقطع زمانی چالش ۳۰ روز وبلاگ نویسی برای من کار سختی است. تقریبا ده سال پیش در همین وبلاگ از تک تک روزمره‌های پیش پا افتاده‌ام با آب و تاب حرف می‌زدم و از این کار خیلی هم لذت می‌بردم. اما حالا بعد از این هم مدت حس می‌کنم دیگر توان هر روز نوشتن را ندارم. در واقع هیچ حرف جدیدی نیست. همان تکرار مکررات است. امروز نوشتن برایم جنبه حسی دارد. هر وقت هوس نوشتن به سرم بزند می‌توانم بنویسم.

استادم امروز جواب داد که نهایتا تا ۹ بهمن فرصت دارم که پروژه‌ام را تحویل بدهم.
تا هفت روز آینده نیاز به یک معجزه دارم.

726

تلاش‌های امروز برای تماس با استادم بی فایده بود. استاد گرامی به آنجایش حواله‌ام داده است.

725

امروز صبح مجبور بودم بروم دانشگاه. این ترم طرح ۲ و ۳ را با هم گرفته بودم که ترم بعدی بتوانم پایان نامه را بگیرم. طرح ۳ خوب پیش رفت اما در نقطه مقابل،‌ برای طرح ۲ کار درست و حسابی‌ای انجام ندادم. نه اینکه نخواسته باشم.. فرصت نمی‌شد. لامصب طرح ۳ اینقدر استاد سختگیر و مزخرفی داشت که کل هفته درگیر کارهایی بودم که باید برای هفته بعد برایش آماده می‌کردم.
استاد طرح ۲ (که مدیر گروه هم هست) آدم ریلکسی است. هیچ کاری به کارم نداشت و من هم فقط امروز و فردا کردم، به امید اینکه کمی بیشتر ازش زمان بگیرم و کارهایش را انجام بدهم.
گذشت تا اینکه به یکی دو تا از همکلاسی‌ها پیغام داده بود که فلانی (یعنی من) اوضاعش بیریخت است!!
برای همین امروز صبح رفتم دانشگاه تا بلکه بتوانم یک جوری دلش را به دست بیاورم و زمان بخرم تا بتوانم خودم را جمع و جور کنم.
از صبح که رسیدم چند نفر بودند که جلسه دفاع داشتند و استاد هم توی جلسه بود. من هم زمان مرخصی‌ام محدود بود و باید برمی‌گشتم. دست از پا درازتر آمدم دفتر و به استادم تکست زدم که باید باهاتون تماس بگیرم و از این حرف‌ها.. او هم جواب میدهد که فقط پیام بده!!
فهمیده که برای چه کاری می‌خواهم باهاش حرف بزنم.
فردا صبح دوباره باید شانسم را امتحان کنم که رضایت بدهد تلفنی باهاش صحبت کنم. اگر نشد باید برایش توی تلگرام چیزی بنویسم و وضعیت درب و داغانم را حالی‌اش کنم.
اگر پایش را توی یک کفش کند و بخواهد حذفم کند قشنگ بگا رفته‌ام. طرح ۳ را که این همه برایش زحمت کشیده‌ام می‌رود روی هوا و ترم بعدی پایان نامه را هم نمی‌توانم بگیرم.
فقط برایم دعا کنید که معضل دانشگاه هم به بقیه بدبختی‌هایم اضافه نشود.



پ.ن: خیلی اتفاقی به این نوشته بر خوردم که یک چالش ۳۰ روزه برای نوشتن وبلاگ راه انداخته است.
"در این چالش قرار است خودمان رو متعهد کنیم که به مدت ۳۰ روز هر روز یک پست وبلاگ نوشته و منتشر کنیم"
پیش خودم فکر کردم شاید بد نباشد که برای عوض شدن حال و هوایم خودم را مجبور کنم که در طول یک ماه، هر روز پست جدیدی بنویسم. شما هم اگر حال و حوصله‌اش را دارید از همین امروز دست به کار شوید و پست‌هایتان را با #چالش_وبلاگنویسی منتشر کنید.

724

دو سه هفته پیش بود که دلم خواست بشینم فیلم ببینم و رفتم سراغ دانکرک. چند ماه قبل دانلودش کرده بودم اما تا آن روز، دل و دماغش را نداشتم. معرکه بود. ساعت‌ها مغزم را درگیر کرده بود. موزیکش هم که جای خود دارد. بعد هوس کردم بشینم و از اول یکی یکی همه فیلم‌های نولان را دوباره ببینم. یکی دو روز پیش رسیدم به Interstellar و نمی‌دانم چرا مرا با خودش به هپروت برده است. موزیک متن فیلم توی مغزم روی تکرار افتاده است. مخصوصا این و این یکی که یک جورهایی احساس سمپاتی باهاشون دارم. یک تعلق خاطر غصه داری که حتی ممکن است باهاشون گریه‌ام بگیرد.

اوضاع احوال روحی‌ام مثل زن پریودی است که هر لحظه ممکن است بزند زیر گریه. احساس افسردگی ناجوری دارم. خسته شدم. از این در به آن در زدن خسته شدم. از اینکه مشکلاتم نه تنها کمتر، بلکه هر روز بیشتر هم می‌شوند کلافه شدم دیگر. هرچه بیشتر فکر می‌کنم و کمتر به نتیجه می‌رسم. پاک قاطی کرده‌ام دیگر.