سلام به همه
اول اینو بگم که دیشب در جریان چتی که توی بلاگ شیما راه انداختیم با ۲ تا دوست خوب دیگه آشنا شدم که میخوام به شما هم معرفیشون کنم. مریم خانم و آقا بابک. لینک های بلاگهاشون رو از اون گوشه میتونید ببیند. بنابراین ۲ تا مهمون جدید داریم.
یه خبر دیگه هم اینکه ظاهرا بغض شادی خانم ترکیده و بلاگش (بغض گیتار) رو آب برده و تا این لحظه از باز مانده یا بازماندگان هیچ اطلاعی در دست نیست!!!
راستش امروز اصلا قرار نبود چیزی بنویسم اما همه ش تقصیر این شهریار ه. وقتی کامنت هایی رو که واسه پست قبلی گذاشته بود رو خوندم از خنده مردم. ۱۰ دقیقه فقط داشتم میخندیدیم.
هی شهی... باید بودی و میدیدی که سر کلاس ابوطالبی و بچه چطوری میخندیدن. من خودم که دیگه از خندیدن ابو خنده ام گرفته بود.
این کامنت های قبلی شهریار رو که خوندم همه شون مثه فیلم از جلوی چشمم رد شدن. عجب دورانی بود. یادش بخیر.
زمستون ۸۳ بود که تازه "خر ملی" (خودرو ملی رو میگم، سمند) رو گرفته بودم. یه شب با شهریار رفتیم که توی شهر که بیشتر به دهکده اشباح شباهت داشت و هنوز هم داره (اگه خدا بخواد این ترم دیگه میریم هر ۲ مون و پشت سرمون رو هم نگاه نمیکنیم. حتی اگه کلاهمون هم توی اون شهر بیوفته نمیریم برش داریم و از این حرفا...) یه گشتی بزنیم. اون کله پوک ها مثلا خواسته بودن یه سرعت گیر شبیه سرعت گیرهای میرداماد به سمت شریعتی بسازن اما سرعت گیرشون تبدیل شده بود به یه سکوی پرش که آقای "رمی ژولیان" تشریف بیارن و یه بدل کاری تمیز انجام بدن.
آلبوم Moby تازه اومده بود و این آهنگ ش هم غوغا کرده بود و من شهریار هم توی حس آهنگ بودیم که احساس کردیم ماشین داره پرواز میکنه. اون شب هرچی چاله چوله توی شهر بود رو ما تست کردیم!!!
یادش بخیر. اون شب واسه ماشین میخواستیم بریم پیتزا بخوریم اما هیچ جا باز نبود.
در مورد nick name ها هم درست میگه. اگه phone book موبایلم رو ببینی همه اسم ها دست کاری شدن.
امشب از اون روزهایی بوده که جناب شهریار روی mode خندوندن بوده. آخ که چقدر دلم میخواست که الان پیشش بودم. در حد مرگ میتونه بخندوندت. بعضی وقتا که با فری راسو و پیمان و شهریار دور هم بودیم اینقدر میخندیدیم که تا ۲ روز بعد به زحمت میتونستیم نفس بکشیم، چون عضلات شکممون بدجور منقبض میشد.
این simba leo رو خیلی دوسش دارم.
برم من دیگه.
امیدوارم همیشه لبهاتون خندون باشه.
اول اینو بگم که دیشب در جریان چتی که توی بلاگ شیما راه انداختیم با ۲ تا دوست خوب دیگه آشنا شدم که میخوام به شما هم معرفیشون کنم. مریم خانم و آقا بابک. لینک های بلاگهاشون رو از اون گوشه میتونید ببیند. بنابراین ۲ تا مهمون جدید داریم.
یه خبر دیگه هم اینکه ظاهرا بغض شادی خانم ترکیده و بلاگش (بغض گیتار) رو آب برده و تا این لحظه از باز مانده یا بازماندگان هیچ اطلاعی در دست نیست!!!
راستش امروز اصلا قرار نبود چیزی بنویسم اما همه ش تقصیر این شهریار ه. وقتی کامنت هایی رو که واسه پست قبلی گذاشته بود رو خوندم از خنده مردم. ۱۰ دقیقه فقط داشتم میخندیدیم.
هی شهی... باید بودی و میدیدی که سر کلاس ابوطالبی و بچه چطوری میخندیدن. من خودم که دیگه از خندیدن ابو خنده ام گرفته بود.
این کامنت های قبلی شهریار رو که خوندم همه شون مثه فیلم از جلوی چشمم رد شدن. عجب دورانی بود. یادش بخیر.
زمستون ۸۳ بود که تازه "خر ملی" (خودرو ملی رو میگم، سمند) رو گرفته بودم. یه شب با شهریار رفتیم که توی شهر که بیشتر به دهکده اشباح شباهت داشت و هنوز هم داره (اگه خدا بخواد این ترم دیگه میریم هر ۲ مون و پشت سرمون رو هم نگاه نمیکنیم. حتی اگه کلاهمون هم توی اون شهر بیوفته نمیریم برش داریم و از این حرفا...) یه گشتی بزنیم. اون کله پوک ها مثلا خواسته بودن یه سرعت گیر شبیه سرعت گیرهای میرداماد به سمت شریعتی بسازن اما سرعت گیرشون تبدیل شده بود به یه سکوی پرش که آقای "رمی ژولیان" تشریف بیارن و یه بدل کاری تمیز انجام بدن.
آلبوم Moby تازه اومده بود و این آهنگ ش هم غوغا کرده بود و من شهریار هم توی حس آهنگ بودیم که احساس کردیم ماشین داره پرواز میکنه. اون شب هرچی چاله چوله توی شهر بود رو ما تست کردیم!!!
یادش بخیر. اون شب واسه ماشین میخواستیم بریم پیتزا بخوریم اما هیچ جا باز نبود.
در مورد nick name ها هم درست میگه. اگه phone book موبایلم رو ببینی همه اسم ها دست کاری شدن.
امشب از اون روزهایی بوده که جناب شهریار روی mode خندوندن بوده. آخ که چقدر دلم میخواست که الان پیشش بودم. در حد مرگ میتونه بخندوندت. بعضی وقتا که با فری راسو و پیمان و شهریار دور هم بودیم اینقدر میخندیدیم که تا ۲ روز بعد به زحمت میتونستیم نفس بکشیم، چون عضلات شکممون بدجور منقبض میشد.
این simba leo رو خیلی دوسش دارم.
برم من دیگه.
امیدوارم همیشه لبهاتون خندون باشه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر