توفیق اجباری

تو رو به جون هر کسی که می پرستی، وقتی خواستی عروسی کنی برو یه جایی رو اجاره کن که زنونه مردونه جدا نباشه. اگه هم اصرار داری که باید جدا باشه بی زحمت آقایون رو دعوت نکن. بذار تو خونه بمونن، حالش بیشتره.

جاتون خالی نباشه امشب یکی از این مدل های خانم ها از این طرف - آقایان از اون طرف دعوت بودیم که توفیق اکیدا اجباری بود. به معنی کلمه مزخرف. نوازنده کیبورد و آقای خواننده روی اِستیج بودن و نقش ضبط صوت رو ایفا میکردن و هر از گاهی واسه خانم هایی که اون طرف دیوارهای ۳۰ سانتی متری مشغول حرکات موزون بودن تیکه مینداخت و از قِر دادنشون تشکر میکرد!

این طرف هم که ماها (یعنی جماعت مذکر) باشیم مثه مجلس ترحیم بود. فقط با این تفاوت که از اون بلندگوهای عظیم و گوش خراش، بجای نوحه و ناله صدای "خوشگلا باید برقصن" میومد. در ضمن امشب دلم کلی واسه خوانندهه سوخت. آخه هیشکی اونجای خودش هم حسابش نمیکرد. اصلا انگار وجود نداشت.
بعد از شام هم که آقایون شکم هاشون تخت شد دیگه کسی اعصاب شنیدن آهنگ با اون حجم صدا رو نداشت و همه از سالن زدن بیرون و توی محوطه ولو شدن. فقط یه سری از این پیر پاتال ها نشسته بودن و خواننده محترم هم ول کن نبود و کماکان توی میکروفون عربده میکشید.
خلاصه اینکه توی تالار و هتل و سالن (و اماکن مشابه) عروسی گرفتن محض غلطه. یا نگیر، یا اگه میخوای بگیری فقط باغ.