انحنا

امروز بعد از چیزی نزدیک به 2 سال رفتم دانشگاهمون تا مدرکم رو بگیرم و بذارمش در ِ کوزه و از آب ِ خنکش نوش جان کنم.
بجز اون دانشکده فنی که درست ترم بعد از تمام شدن درسم افتتاحش کرده بودن هیچ فرق خاصی نکرده بود. چرا، درب ورودی آموزش رو هم برقی کرده بودن!
اولین چیزی که در لحظه ی ورود به آموزش توجه م رو جلب کرد صدای کش دار و خسته ی کشیده شدن دمپایی های آبدارچی اونجا بود که طبق معمول از این اتاق به اون اتاق میرفت و سینی و استکان ها رو دستش بود. هیچ فرقی نکرده بود، حتی اون کُت سرمه ای رنگش!
وقتی دیدمش ناخوداگاه یاد پایان ترم ها افتادم که توی سالن واسه خودش میچرخید و احساس رییس بودن داشت. حتی گاهی وقتا میومد بالاسرت و طوری برگه امنتحانیت رو نگاه میکرد که انگار خودش جواب همه سوالات رو میدونه و در عین حال هرچی که روی برگه نوشتی اشتباهه!
بعد از اینکه چند ساعتی منتظر مسئول فارغ التحصیل ها بودم بالاخره خانوم تشریف آوردن و مدرک رو گذاشت کف دستم.
توی این مدت کلی واسه خودم پرسه زدم.

این بلوار روبروی دانشکده عمران بود و به قسمت ابتداییش میگفتیم "انحنا"

مثه اون قدیما چند دقیقه ای رفتم و نشستم اون لب. یه عالمه خاطره از جلو چشمم رد شد.

درست روبروی میدون اصلی دانشگاه بود و یکی از نقطه های مهم و حساس. سر قفلی اینجا به نام من و شهاب و امید بود.

چه روزهایی که تمام وقت اینجا مینشستیم و میگفتیم و میخندیدیم. توی سرما و گرما، آفتاب و برف و بارون. حتی از تریا چایی میخریدیم و همونجا میخوردیم.

به جرات میتونم بگم از کل مدت زمانی که من دانشگاه بودم، 50% ش در "انحنا" بوده!

امروز دلم واسه دانشگاه و زندگی دانشگاهی تنگ شد.

پ.ن: این عکس رو خودم نگرفتم.