447

هفته ی گُهی بود
اوایل هفته که زدم خودمو ناکار کردم، بعدش هم که یکی از بستگان نزدیک فوت کرد
هنوز هم شوکه م
نمیدونم چرا اینقدر دلم برای خودش که اینقدر مفت رفت، سوخت
برای زنش که تک و تنها شد
برای اون 2 تا پسرش که به تمام معنا "بابایی" بودن

پیش از ظهر مراسم خاک سپاریش بود. نمیدونی این آدم چقدر باحال بود.
همه مون اینقدر عر زدیم که چشمامون مثه قورباغه شده.
ای تف به این زندگی