امشب

تشنه ام، میرم در یخچال رو باز میکنم و چشمم به بطری نیمه پر کوکاکولای یک ونیم لیتری می افته، با خودم میارمش تو اتاقم، یه قلپ ازش میخورم، اونقدر خنکه که حباب های گازکربنیک ش رو میتونم زیر دندونم حس کنم.

در طول هفته تنها شبی که میتونم تا دیروقت بیدار بمونم همین 5 شنبه ست.

خواب از سرم پریده.

هدفون های آیپادم رو میذارم تو گوشم.

از بین 20 و خورده ای گیگ موزیک هیچی نمیتونم انتخاب کنم، میذارم شافل پخش کنه، هیچ کدوم رو دوست ندارم!

گوشواره ی سیاه فسقلی ش رو که توی تختم پیدا کردم رو برمیدارم و نگاه ش میکنم. دوباره میذارمش رو میزم که فردا یادم باشه بهش بدمش.

به دیوار ِ کنار تختم تکیه میدم و یه جای نامشخصی رو نگاه میکنم.

با هرکدوم از آهنگ ها یدونه "ابر" بالای سرم درست میشه و هزار جور فکر و خیال میریزه توش.

خسته شده م از بس که فکرم داره توی گذشته و حال و آینده پرواز میکنه

بین این چیزی که الان هستم و اون چیزی که میخوام باشم گیر کرده م...

صادقانه بگم، راهی که دارم میرم رو دوست ندارم و بدبختانه هنوز نمیدونم دقیقا چی میخوام!