کیهان بچه ها - 1369

امشب توی خرت و پرت های زیر زمین نمیدونم دنبال چی داشتم میگشتم که داخل یکی از پوشه ها چشمم به یدونه کیهان بچه های زرد و نسبتا پوسیده افتاد.

سعی کردم یادم بیاد که چی باعث شده تا این شماره که ماله 19 سال پیش و به قیمت 50 ریال بوده رو نگه دارم.

فکر کردم لابد یه داستانی چیزی توش نوشته بوده که اون موقع ازش خوشم اومده بوده و نگهش داشتم.

خوش خوشک مشغول ورق زدن شدم و همه ی نوشته ها رو به امید اینکه چیزی رو یادم بندازه خوندم، ولی هیچ نوشته ای جلب توجه نکرد.

بیخیال داشتم بچه شاگرد اول هایی که عکسشون رو توی مجله چاپ کرده بودن رو میدیدم و پیش خودم میگفتم خدا میدونه هرکدومشون الان کجان و دارن چیکار میکنن.

تو همین حال و هوا بودم که یهو توی صفحه 58 چشمم به خودم افتاد!

تازه فهمیدم چرا این شماره رو نگه داشته بودم.

رسما هنگ کرده بودم. فریز شده بودم. توی یه لحظه به همون زمان شوت شدم.

یادمه بعد از امتحان های ثلث سوم کارنامه و عکسم رو با دست خط خودم فرستاده بودم تا عکسم رو چاپ کنن و تقریبا بعد از 6 ماه، وقتی که کلاس دوم بودم چاپ شد!

الان هم یه احساس عجیبی دارم. یه جورایی دلم واسه بچگی تنگ شده...

... واسه اون موقع ها که عاشق مداد سیاه سوسماری بودم و اون مداد قرمزها که یه نوار سفید دورشون بود و وقتی نوکشون رو با آب دهنت خیس میکردی به اندازه یه سطل رنگ میداد!

... واسه اون جامدادی دکمه ای ها که هشت - نه تا دکمه داشتن و یکی از دکمه ها رو که میزدی، دماسنج از یه جایی میزد بیرون... و چون گرون بودن (دقیقا یادمه 740 تومن بود) هیچ وقت مامان اجازه خریدش رو صادر نکرد، میگفت همکلاسی هات هم میبینن و دلشون میخواد، جامدادی تو هم باید مثه بقیه باشه.

یادش بخیر