نمیفهمم

یکی از دلایلی که من از پاییز متنفرم اینه که شب ها تمومی ندارن.
2 ساعت تمامه که به این ساعت خیره شدم ولی لامصب مگه تکون میخوره!
حالا باز هم خوبه که امروز اندازه ی حلزون فعالیت داشتم وگرنه دیگه روانی میشدم تا ساعت 3-2 بشه و بگیرم بخوابم.

نزدیک به 9 ماه میشه که جمعه ها بعد از ظهر، دوازده سیزده نفری از رفقا با هم میریم فوتبال بازی کنیم.  توی جمع همه با هم آشنا هستیم. دوست دوران مدرسه، برادر، عمو، پدر، همکار. رنج سنی 4-23 تا 6-45
هنوز نفهمیدم چه حکمتیه که حتی بعد از این همه وقت 2 تا تیم با بازیکن ثابت نمیتونیم داشته باشیم و هر هفته از نو باید یارکِشی کنیم. نمیدونم چرا نمیشه حتی 1 بار هم که شده در طول بازی بحث و جدل پیش نیاد.
دو تا برادر واسه همدیگه شاخ شونه میکشن که چرا تنه میزنی... اون یکی قهر میکنه میگه من بازی نمیکنم... پدر و پسر یقه هم رو پاره میکنن که توپ اوت شد یا نشد...
حتی هیچ کدوم از 2 طرف حرف داور رو هم قبول ندارن و هر کسی حرف خودشو میزنه!
واقعا ایرانی جماعت چرا نمیتونه کار گروهی بکنه؟!
همه میخوان گل بزنن. همه میخوان کاپیتان باشن. همه میخوان داور باشن.

پ.ن: اینا رو فقط واسه این نوشتم که اون پست قبلیم down بشه. بخدا خودم هم حالم به هم میخوره وقتی اون مدلی مینویسم، بقیه که دیگه جای خود دارن.