شکایت نامه

ای خاک تو سرم با این زندگیم.
خودمم نمیدونم چی میخوام.
خودمم نمیدونم چه مرگمه.
خودمم نمیدونم کی ام، چی ام، چی دوست دارم، چی بودم، چی هستم...
باز هم دلم گرفته.
میدونی، هرچی فکر میکنم میبینم چیزی که داره این همه عذابم میده تنهاییه.
تنها بودن واسه من حکم مرگ داره. با هر چیزی میتونم کنار بیام الا این!
هرچی دور و برم رو نگاه میکنم میبینم هیچ کسی نیست... هیچ کس.
خدایا من دلم دوست میخواد، یه عوضی مثه خودم. دلم میخواد این تنهایی کشنده رو تمام کنم. دیگه دلم نمیخواد غر زدن ها و چس ناله هام رو اینجا بیام و بنویسمشون. دلم میخواد از این حال و هوا بیام بیرون.
خسته م. گم شدم.
سر در نمیارم بین این همه آدم چرا من باید تک و تنها باشم؟
دوست ِ دختر که هیچ... دوست ِ پسر هم ندارم.
تعداد روابط اجتماعیم کمتر از انگشت های یه دست شده.
نمیدونم ملت دلشون رو چطوری و به چی دارن خوش میکنن که من ِ احمق نمیتونم.
میدونی چی بیشتر زجر میده؟
ظاهرم غلط اندازه. هرکی از بیرون زندگیم رو میبینه پیش خودش فکر میکنه دیگه از من خوش تر وجود نداره. به قول معروف "توش خودمون رو کُشته، بیرونش مردم رو"
هی آقای خدا... چی رو میخوای ثابت کنی؟ چرا میخوای اذیتم کنی؟ چون میدونی دستم بهت نمیرسه داری کِرم میریزی؟
چرا؟ چرا دوست های صمیمی و قدیمیم هم گذاشتنم کنار؟
الان که دارم فکرش رو میکنم میبینم لابد چون دیگه باهام کاری ندارن دیگه حتی تلفن هم نمیزنن.
تا زمانی که به بودن در کنارت احتیاج داشته باشن هستن... بعدش هم احیانا اگه یه جایی ببیننت صورتشون رو میکنن اون طرف و پاشون رو میذارن رو گاز. هر موقع یه جایی کارشون گیر میشه یاد من می افتن اما موقع خوشگذرونی و هِرهِر و کِرکِر دیگه سلمان تو کون خر!
خودم هم میدونم گه شدم، میدونم حال به هم زن شدم، میدونم هیچ خری نیست که حال و حوصله من یکی رو داشته باشه، اما یعنی دیگه به اندازه ای مزخرف شدم که غیر از این چهار پنج تا آدمی که هنوز هستن هیچ کسی نباید یه سراغی از من بگیره؟!
اگه با همین روش پیش برم قول میدم تا چند وقت دیگه فقط خودم میمونم و خودم و باز هم خودم!
من از این وضع شاکیم.
آخه اینم شد زندگی؟ بهترین سال های زندگیم داره الکی میره. مثلا جوونیم ولی هیچ غلطی نمیکنیم!
نه کار دارم، نه پول دارم، نه تفریح دارم، نه انگیزه دارم، نه هدف دارم، نه هیچ کوفتی!