Shit

تمام روزهای هفته رو فقط به عشق 4 شنبه طی میکنم که ساعت 3 و نیم بشه و آروم آروم بیام توی دفتر، لباس هام رو عوض کنم و ساعت 4 خودم رو برسونم نگهبانی. کارت بزنم و بپرم توی سرویس، روی صندلی لم بدم و خوش خوشان از پنجره بیرون رو نگاه کنم و خوشحال باشم، واسه اینکه فردا 5شنبه ست و میتونم خونه بمونم.

اما، وقتی حدود ساعت 3 همکارت میاد و بهت میگه بهتره که فردا سر کار بیای، دلم میخواد با مشت بزنم توی صورتش. دلم میخواد آرماتور شماره 32 با خم 90 درجه رو بکنم توی ماتحتش و بچرخونم و اجدادش رو بیارم جلو چشمش تا از این حرفش پشیمون بشه.
بهانه ش اینه که ممکنه فردا بتن ریزی داشته باشیم. و من مطمئنم که فردا به هیچ وجه 60 متر مکعب بتن توی اون فنداسیون لعنتی نخواهیم ریخت.
میدونم مشکلش چیه، این عوضی فقط میخواد 5 شنبه ها رو سر کار باشه تا اضافه کاری بگیره، و اگه نباشیم معنیش اینه که رسما کار نیست و اون هم یه جورایی تابلو میشه که الکی اومده سر کار.

واحد عمرانی کارخونه یه مهندس خیلی کلفت داره که در طول هفته هر موقع عشقش بکشه چند ساعتی میاد و یه نگاهی میندازه، دستورات رو میده و میره و در عمل ما 3 نفر هستیم که کارها رو میچرخونیم.
این 2 تا همکار بنده هم از ساکنان محلی همون منطقه هستن و فاصله خونه شون تا کارخونه نیم ساعت هم نیست و مثه من ِ بدبخت مجبور نیستن 120 کیلومتر برن و 120 تا هم برگردن.
اصلا این 2 تا دهاتی براشون اهمیتی نداره که 5 شنبه شون رو مفت و مجانی دود کنن هوا. البته تقصیر خودشون هم نیست، چون چیزی واسه از دست دادن ندارن!
و من هم چیزی برای بدست آوردن ندارم ولی خیلی برام مهمه که فقط 1 روز رو بجز جمعه برای خودم داشته باشم.
از شنبه تا 4 شنبه نه وقت و نه انرژی برای هیچ کار دیگه ای ندارم، فقط یدونه 5شنبه میمونه که اینطوری به فاک میدن آدم رو.
الان چند هفته ست که این برنامه ادامه داره، ولی کور خوندن، من بالاخره 5 شنبه هام رو پس میگیرم.