توقع

امشب که اومدم خونه یکی از بازمانده های دید و بازدیدهای سالانه، خونه مون بودن. ناچار من هم بهشون ملحق شدم و بعد از چند دقیقه ای، دوباره همه گرم صحبت های خودشون شدن و من هم واسه اینکه خودمو سرگرم کرده باشم نشستم پای تلویزیون و شروع کردم به بالا پایین کردن کانال ها. دست آخر واسه اینکه موزیک متن تکمیل شده باشه گذاشتمش روی pmc و بلند شدم که مثلا برم پیش بقیه که یهو یکی از اون طرف داد میزنه میگه: اگه نمیبینی بذار کانل ۳ شاید جومونگ بذاره (حدود ۱۲ شب). بنده هم اطاعت کردم و بعدش یک راست اومدم تو اتاقم. (پرس و جو که کردم متوجه شدم که گاهی اوقات تکرار این افسانه ی فضایی رو نصفه شب هم پخش میکنن!!!)

اون ۳-۲ روز اول عید که بیشتر دید و بازدیدها رو بصورت کاملا فشرده برگذار کردیم جسته گریخته میدیدم که تقریبا همه عاشق "جومونگ" هستن... با دیدن "مرد ۲هزار چهره" از خنده منفجر میشن... و واسه تنوع میشینن "مردان آهنین" تماشا میکنن.

شمال که بودم، چند قسمتی رو به روش توفیق اجباری از این مِنو نگاه کردم. قبول دارم که سلیقه ها متفاوته و هرکدوم از این سلیقه ها واسه خودشون محترمه، اما چیزی که برام عجیبه اینه که چرا اینقدر سطح توقع پایینه.

به جرئت میتونم بگم در طول تعطیلات حداقل نصف ایران مشتاقانه این برنامه ها رو دنبال کردن. شک نکن وقتی مهران مدیری چنین استقبالی رو از یه برنامه ی آبکی میبینه، سال دیگه میاد "مرد ۳هزار چهره" میسازه... مدیر صدا سیما وقتی میبینه مردم واسه جومونگ غش و ضعف میکنن، پس فردا میره از بورکینافاسو سریال میخره... مردان آهنین هم که دیگه آخر شاهکاره... یه سری مرد که مغزشون انداره ی بادوم زمینیه!

به خدا مسخره نمیکنم اما ملت میشینن واسه جومونگ ساعت ها با همدیگه حرف میزنن و پیشبینی میکنن که بعدا فلان و بهمان میشه. تبلیغات اینترنتی هم که شده سری کامل جومونگ با زیرنویس فارسی... امپراطور باد و دریا و زمین و آسمان... جومونگ ۲...

دلیل این کم توقعی رو اصلا نمیدونم ولی میدونم که به خیلی چیزهای دیگه میشه بسطش داد. مثلا کم توقعی نسبت به کتاب خوب، روزنامه ی خوب، موزیک، فیلم، سیاست، ورزش، خبر و...